In reactie op de BLOG van Julia over de pleziervaart en huurders van boten zoals Johnny en Angela, schreef redacteur Annelies een reactie vanaf ‘die huurboot’. De zaak van de andere kant bekijkend.
BLOG – Om in de vakantie eens uit te proberen of het iets voor ons zou zijn, hadden we een bootje gehuurd om twee weken rond te varen in Friesland. Het was als een soort compromis: Bert houdt van rondreizen, ik houd van een eigen plek. Zo hadden we allebei een beetje wat we wilden.
Als volkomen leek was het wel heel spannend, maar we kregen keurige instructie en een proefvaartje vooraf, dus we konden het water op. Voor dit soort bootjes (Doerak) heb je geen vaarbewijs nodig, maar natuurlijk wel kennis van de regels op het water. Hond was ook mee, die vond het allemaal maar niks eigenlijk, dat geschommel op het water, dus ons romantische beeld van varen in de zon met een scheepshond op de boeg ging aan diggelen.
Zonder stress, dure jachten en zeilboten
De natuur in Friesland is schitterend en je mag op heel veel plekken zomaar aanleggen om te overnachten, op de zogenaamde Marrekrite-plekken. En o, wat ben ik daar blij mee geweest! Want dat was rustig, zonder stress en vooral: zonder dure jachten en zeilboten om tussendoor te manoeuvreren of nog erger, tussenin aan te leggen.
Want ik vond het verschrikkelijk, die drukte, dat gekrioel. Als je een auto stilzet, staat ‘ie ook stil. Als je een bootje stilzet, dobbert hij nog, drijft weg met de stroom en reageert op de wind. Dus als we voor een brug moesten wachten tot hij open ging, was ik erg onrustig omdat we voor mijn gevoel niet genoeg controle hadden en veel te dicht bij andere boten kwamen, of bij de kade, of bij de pijlers van de brug. Ik zweette peentjes. Ik stond dan tegen Bert te bekken dat hij dìt wel en dàt niet moest doen, terwijl ik eigenlijk het hart niet had om zelf achter het roer te gaan staan.
We hadden een boegschroef
We hadden een boegschroef, dat moest het bijsturen wat vergemakkelijken, maar in de onervarenheid ging het knopje nog wel eens naar links, terwijl het eigenlijk rechts moest zijn of andersom en was ik helemaal in alle staten. We moesten een keer water innemen bij een tappunt, en daar was het natuurlijk ook druk. Ik was zo zenuwachtig dat ik struisvogelpolitiek wilde toepassen en naar beneden in de kajuit verdween om alles maar niet te zien.
Maar ik werd genadeloos teruggeroepen door mijn kapitein, ik moest immers met de touwen klaar staan om aan te leggen! Met pijn in mijn buik wachtte ik op het juiste moment om de lijn om de bolder te werpen, ondertussen schietgebedjes naar boven zendend of het alsjeblieft in één keer mocht lukken. Natuurlijk lukte dat niet en we voeren te ver door en er kwam alweer een andere boot achter ons aan. Dus we moesten keren in een voor mij veel te krappe vaart.
Ik kreeg een soort paniekaanval
Het is maar goed dat Bert over het algemeen onverstoorbaar is, want ik kreeg een soort paniekaanval maar hij stuurde de boot netjes opnieuw naar de aanlegplek en ik voelde me als Calamity Jane toen de lasso deze keer wel goed terecht kwam. Hèhè.
Het ergste vond ik het in Harlingen. We zouden daar in de jachthaven overnachten, konden we ook weer even lekker douchen en wat boodschappen doen. Die dag waaide het belachelijk hard en de aanvaarroute naar de haven bleek smal en met een heel scherpe bocht. Ik zat alweer te hyperventileren op mijn bankje en wist niet wat te doen. ‘Melden bij havenmeester’, stond er op een bordje. Ja, hoe dan? De boten lagen twee rijen dik aan de aanlegsteigers, de wind blies ons in volle vaart voorbij het havenkantoortje en we voeren zo naar een nog nauwer stuk met een ophaalbrug in de bocht.
Een stel onbeholpen toeristen
Het lukte Bert om aan één kant waar je eigenlijk niet mocht aanleggen, toch aan te leggen en de havenmeester te bellen. Alle lof voor de vriendelijke mensen van jachthaven Harlingen die een stel onbeholpen toeristen zo vriendelijk te woord stonden en ook daadwerkelijk kwamen helpen.
De brugwachter kwam er op zijn scootertje aan en zei dat hij de brug zou openen, dan konden wij er onderdoor en dan direct rechts na de bocht aanleggen voor de nacht. Daar was nog een plekje. Ik zag het plekje: een kleine opening tussen twee mooie jachten.
Hoe moesten wij daar ooit zonder ongelukken inparkeren met deze harde wind en ons gebrek aan ervaring? Ik kon er niks aan doen, maar ik begon te huilen. De brugwachter zag het en zei: “Maakt u zich maar geen zorgen, ik vraag even hulp.” Hij keek rond, zag een man met een boodschappentas en een hond lopen en riep hem in het Fries aan. Ik kon het niet goed verstaan, maar het maakte me niet uit. Al had hij tegen de man gezegd dat een paar hopeloze sukkels, die nooit een boot hadden mogen huren, niet konden aanleggen, ik kon hem wel omhelzen. Want de man bracht de boodschappen en hond op zijn eigen boot, kwam naar ons toe, nam het roer over en stuurde feilloos door de brug, die de brugwachter inmiddels had opengedaan, naar het minuscule aanlegplekje.
Nooit als Johnny en Angela
Ondertussen was hij nog zo vriendelijk om tegen ons te zeggen dat de wind vandaag ook wel heel erg hard was en dat het geen wonder was dat we problemen hadden. Aardige jongens, die Friezen.
De volgende dag was de wind weer wat gaan liggen. Maar ik heb met mijn ogen dicht op de bank gezeten tot we echt de haven weer uit waren, pas toen kon ik opgelucht ademhalen en me weer een beetje ontspannen.
Ik ben totaal geen kampeerder, hou erg van mijn comfort, maar ik overnachtte echt honderd keer liever aan een steiger bij een onbewoond eilandje dan in een jachthaven volgestouwd met dure boten waar we niet tegenaan mochten varen. We hebben vanaf de boot Friesland heel anders gezien dan vanaf de vaste wal, dat was echt heel erg mooi, maar je zal ons nooit als Johnny en Angela uit de blog van Julia door het water zien scheuren. Niet ‘iets voor ons’.
