Ja hoor, ik heb een visum!

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als Digitale Nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde.

Jeanette gaat regelmatig een bijdrage leveren als schrijfster voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week kon je lezen hoe ze een cyste liet verwijderen in een Filipijns ziekenhuis. Vandaag haar derde bijdrage!

Ja hoor, ik heb een visum! (door Jeannette Slagt)

Via Rome met de trein naar Florence, Pisa, Milaan en Basel. Echt aan te bevelen. De treinrit tussen Milaan en Basel is geweldig. Ik geniet met volle teugen van de prachtige bergen, het besneeuwde landschap en de meren. Geweldig zeg.

Italië was koud, maar Nederland is zo mogelijk nog kouder. Ik heb een huisje gehuurd in Zandvoort. Lekker centraal tussen de grote steden waar ik wat zaken moet regelen. Op het Centraal Station gaat eerst die grote enveloppe voor de ambassade van Mexico op de bus. Want de visum aanvraag duurt bijna twee weken, en ik post het dus wat aan de krappe kant.

Dan door naar Zandvoort naar het huisje in een bungalowpark. Wachten op het bericht van de ambassade. Met de thermostaat op 25, want het vriest buiten. Ondertussen regel ik bankzaken zoals een nieuw pasje en een nieuwe creditcard ophalen. De bank waar ik bankier heeft halverwege mijn reis besloten dat ze geen buitenlandse rekeninghouders meer in haar bestand wil. Daarom moest ik een post adres regelen en daar liggen nu mijn nieuwe bankpassen. Omslachtig allemaal.

Nog steeds koud

Als ik alles wat ik wilde regelen geregeld heb, kan ik niets anders doen dan wachten. En ik merk dat ik het stiekem best eng vind en behoorlijk zenuwachtig ben. Ik had me voorgenomen er een vakantie van te maken, maar dat lukt niet erg. Ik ben rusteloos. Ik dobber wat in het zwemparadijs, wandel door het dorp in de sneeuw en de regen en eet bij de plaatselijke visboer mijn eerste kibbeling in jaren. Bij de Chinees echte “Hollandse Chinees” en bij de snackbar word ik een bekende door mijn bestelling van broodje kroket. Vind je het nog steeds zo koud?, vraagt de snackbar meneer.

De kapper is motorrijder geweest en we babbelen over ritten, rijden in het buitenland en zijn ongeluk. Waarbij hij lelijk zijn onderarm gebroken heeft. Hij laat foto’s op zijn mobiel zien en vraagt of ik foto’s heb. Het is een gesprek vol nostalgie en weemoed. Mis je het motorrijden? Vraag ik hem, nee, hij niet meer zo erg. Dus nog wel een beetje zeg ik. Ik mis het wel beken ik, ik hield echt van die laatste motor, wat een geweldige machine was dat. Hij begrijpt het.

Relaxte sfeer

En dan zomaar opeens is er mail van de ambassade, ik moet langskomen. De mail is op twee manieren uit te leggen en mijn hart klopt in mijn keel. De ene uitleg is dat ik een visum voor 1 jaar heb te verlengen tot 4 jaar, de andere is dat ik op gesprek moet en dat er daarna besloten wordt. Ik maak online een afspraak, gelukkig kan dat de volgende dag, want ik moet over drie dagen mijn huisje uit.

In de ambassade heerst een relaxte sfeer, een warm welkom en het duurt lang, ruim anderhalf uur. Ik durf nergens op te rekenen. Maar er worden foto’s genomen en vingerafdrukken dus ik begin te vermoeden dat ik een visum heb.  Er komt een medewerker binnen met mijn paspoort. Ze zegt lachend: “klaar hoor!” Ik bekijk het prachtige visum, wat er bijna net zo uitziet als mijn bio-pagina van mijn paspoort, maar dan vol kleur en heel gewichtig.

Als ik betaald heb loopt ik naar buiten, maak een foto van het ambassadebord en haal diep adem. Ik voel de spanning van me afglijden. Ik heb hem!! Nu een ticket boeken! Ik besluit dat bij dezelfde reisorganisatie  te doen waar ik vier jaar geleden ook een ticket heb geboekt. Al die verwarring van de prijsvechters is niets voor mij. De meeste tickets daar zijn in praktijk helemaal niet zo goedkoop en vaak vlieg je veel langer dan nodig is en stap je minstens twee keer met bagage over. Met alle risico’s van vertraging, gemiste aansluitingen en verloren bagage van dien.

Onzekerheid past bij nomadische leven

De reisorganisatie vliegt direct naar Cancún, niet de bestemming van mijn keuze, maar gezien alle toerisme wel een leuke om te starten. Het reisbureau heeft een geweldige prijs voor de eerstvolgende vlucht, helaas sluit dat niet aan op het einde van mijn verblijf in het bungalowpark, dus ik moet iets regelen.

De onzekerheid die ik de afgelopen  weken heb ervaren horen een beetje bij het nomadische leven, tenzij ik ergens een huis huur voor langere tijd is het altijd afvragen waar ik de volgende keer mijn tas neerzet. Zo ook deze keer. Met veel houtje touwtje werk kan het bungalow park mijn verblijf verlengen en check ik uit op de dag van mijn vlucht. Ik krijg een enorme korting waardoor het goedkoper is dan een hotel. Een huis in Mexico is snel gevonden en geboekt via Airbnb. Die middag dobber ik met een relaxt gevoel in het zwemparadijs met de gedachte dat ik over een dag of vijf in de Caraïbische zee dobber.

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top