Jeanette in Mexico: “Vijf jaar onderweg, even resumeren hoe dat was”

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is?

Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven  voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige keer vertelde ze hoe blij ze was dat de stranden weer open gingen.

Vijf jaar onderweg, even resumeren hoe dat was

Op 30 september jongstleden was het vijf jaar geleden dat ik Nederland voorgoed verliet om mijn leven als digitale nomade te beginnen. Toen ik de deur van mijn huis achter me dichttrok en met mijn rugtas richting Schiphol ging had ik twee jaar voorbereiding achter de rug.

Ik denk dat die lange tijd van voorbereiding zowel emotioneel als financieel goed is geweest. Veel jonge mensen die ik vandaag onderweg tegenkom zijn soms vrij impulsief vertrokken. En worstelen veel meer om hun online inkomsten van de grond te krijgen en met allerlei uitdagingen en onzekerheden die het leven als digitale nomade met zich meebrengt.

“Digitale nomade zijn is een leven van vrijheid en discipline”

Digitale nomade is een levensstijl. Veel mensen denken dat mijn leven een grote vakantie is, maar dat is niet waar. Ook ik ga gewoon elke dag “naar mijn werk” of dat nu mijn werkplek in mijn hotelkamer of huis is wat ik tijdelijk huur, of in een leuke koffietent ergens in de stad: ik ga aan het werk. Het grote verschil met mensen in Nederland en een reguliere baan is dat ik maar vier uur hoef te werken om mijn leven te bekostigen. Dat komt omdat het leven in de landen waar ik reis goedkoper is. Maar ik moet echt wel de discipline hebben om aan het werk te gaan, zeker als het zoals nu, als ik dit artikel schrijf, zulk mooi weer is en het strand lonkt. Gelukkig heb ik niet die verleiding die jonge mensen hebben van veel uitgaan, drinken, drugs en feesten tot in de vroege uurtjes.

Foto: het begin van de reis de visum bij de ambassade

 “Het waren vijf jaren vol avontuur en uitdaging”

Je leert een heleboel nieuwe dingen over jezelf. Zo was ik als projectmanager altijd een vreselijke control freak. Ik plande vooruit, want dat was mijn werk, ik had een einddoel en daar was ik op gefocust. Het enige wat ik eigenlijk overgehouden heb van die kwaliteiten is dat ik heel georganiseerd kan inpakken en dus meer spullen kwijt kan in minder ruimte en mijn financiën heel streng bijhoud, zodat ik precies weet waar mijn geld heengaat. Eigenlijk is de rest vaan mijn kennis alleen maar ballast gebleken, want je denken is veel te Westers voor de landen waar je doorheen reist.

Uitdagingen die ik tegenkwam in mijn leven als digitale nomade:

Slecht of helemaal internet, en dan toch iets moeten regelen voor een klant.

Orkanen, aardbevingen en een heuse vulkaanuitbarsting. (Filipijnen)

Een hotelbrand waardoor ik midden in de nacht op straat zat gelukkig wel met al mijn spullen, maar best wel een nare situatie. (Iloilo, Filipijnen)

Dagenlang vast zitten door aanhoudende regen en niet verder kunnen op de motor, omdat de hele omgeving blank stond (Tacloban, Filipijnen)

Geldautomaten die je pas niet accepteren (Kuala Lumpur, Maleisië)

Eindeloze rijen op het vliegveld waardoor je je transfer dreigt te missen (Shanghai, China)

Bureaucratie die al je plannen on hold zetten (Cancun, Mexico)

Eindeloze immigratieprocedure bij je visum verlenging (Playa del Carmen, Mexico)

Treinvertragingen en treinuitval (Zwitserland, Italië)

Totaal foute planning in mijn agenda voor hotels en data waardoor ik voor de nacht geen slaapplek kon vinden (1x in de Filipijnen en 1x Rome door het tijdsverschil)

En dan nog simpele dingen als: ziek worden, je kledingmaat niet kunnen vinden in winkels (of je BH maat), je technische uitrusting die stuk gaat en gerepareerd of vervangen moet worden (motor, GoPro, laptop).

En nu COVID19 met alle reisbeperkingen een heuse lockdown en teruglopende inkomsten.

Je moet grote zelfredzaamheid hebben en de kunst van oplossingsgericht denken en loslaten beheersen.

Mijn leven is een leven vol zon, zee en nieuwe mensen

 

Foto: in mijn hangmat op Siquijor

Reizen en werken betekent dat je kunt kiezen waar je naar toe gaat. Ik koos voor de zonnige streken op de aarde. Ik ben niet zo van sneeuw en ijs. En ik ben gek op het strand waar ik ver kan kijken en weg kan dromen terwijl ik schelpen zoek. Ik woon al vijf jaar lang in de zomer. En hoewel ik vaak klaag over temperaturen die oplopen tot 45 graden Celsius en de hoge luchtvochtigheid geniet ik er ook enorm van.

Wist jij trouwens dat ik een zwak heb voor kapotte schelpen? Je kunt dan de binnenkant zien en die vind ik vaak veel mooier dan de buitenkant. Ik verzamel overal waar ik ben wel een potje vol schelpen, stukjes gekleurd glas, glad geslepen door het water en het zand, waar ik ook ben.

Nieuwe mensen ontmoeten is iets waar je je toe moet zetten als nomade. Omdat ik een broertje dood heb aan hostels en het soort mensen dat daar graag verblijft (sorry luitjes!!) leg ik niet makkelijk contact binnen ‘de Tribe”, de groep digitale nomade die vaak in kliekjes rondreist binnen bepaalde werkopdrachten of omdat ze een “klik” hebben en hun joint graag delen. Ik ben meer van ontmoetingen op straat en in koffietentjes, met lokale bevolking op de markt en de mensen in de buurt waar ik tijdelijk een huis huur.

Het levert vaak leuke verhalen op en soms gezellige momenten, maar ook verplichtingen, omdat een buitenlander op je feestje uitnodigen ook een soort status symbool is en ik dus als ik ergens aankom op uitnodiging best vaak de hele familie tref inclusief aanhang die allemaal naar me staren en dezelfde vragen stellen de hele avond. Ze zijn vooral nieuwsgierig naar de huur die ik betaal voor het huis waar ik woon en wanneer ik ga settelen en stop met reizen.

Het is een leven van eenzaamheid, afscheid nemen en plannen maken

Het leuke van dit leven is dat als je het niet meer leuk vind op een plek je verder reist. Zoeken naar ene land wat jou binnenlaat op een visum die het beste bij jouw situatie past. En dan zoeken naar tickets en hotels. Het is dus heel vrij en flexibel.

Maar het is daardoor ook best een eenzaam leven. Jij bent immers altijd degene die weer vertrekt. Of je nu vrienden hebt gemaakt of een nieuwe liefde hebt gevonden, afscheid nemen hoort bij dit leven. Je moet goed oppassen dat je daardoor emotioneel niet afgesloten raakt voor alles om je heen. Ik merk dat ik  daar nog wel eens moeite mee heb. Je kunt niet elke keer brullen van het janken bij afscheid nemen van iedereen. Dus vertrek ik graag met stille trom.

Ik ben nogal een emo-kip en ik heb de afgelopen vijf jaar geleerd dat meer te beheersen. Echter de drama queen in mij leeft nog steeds en geniet met volle teugen. Vooral als er wat tegenslag is.

Het plannen vind ik wel het leukste van dit leven, vooral als ik weer op de motor rijd. Routes uitstippelen, soms afspreken met motorrijders om een stuk samen te rijden, hotelletjes zoeken en plekken onderweg waar je kunt eten. Afstanden inschatten tussen benzinestations en zorgen dat de motor rijklaar is. Dat zijn dingen waar ik enorm naar uit kan kijken.

Momenteel zit ik dus een beetje vast vanwege de bureaucratie in Mexico en COVID19, maar als dat allemaal achter de rug is kan ik weer plannen maken en verder reizen. Op de motor het liefst. Maar dat is de volgende bureaucratische stap die ik moet nemen hier. Dat zie ik dan wel weer. Ik heb me voorgenomen eerst dit gebied te verlaten en naar een stad te reizen waar het wellicht wat sneller gaat en meer aanbod in motoren is, zodat ik een ruime keuze heb. Mijn volgende stop, als mijn ID kaart klaar is wordt Merida, daarna waarschijnlijk Veracruz.

Vond ik de afgelopen vijf jaar leuk? Jazeker, ik teken graag bij voor nog vijf jaar! Als ik in het nieuws kijk naar Nederland en Europa en hoe de regels zich daar opstapelen krijg ik het spontaan benauwd. Nog een voordeel van digitale nomade zijn: je moet je wel aan de regels houden, maar je kunt je erg afzijdig houden van landspolitiek en stedelijk bestuur, waardoor je in een heel andere dimensie in de maatschappij staat.

Je leeft in een soort van: interessant, maar het boeit me niet echt, soort van bubbel, binnen je gastland. Hoewel een sfeer in een land kan veranderen na een presidentsverkiezing, dat bleek wel in de Filipijnen, waardoor je woonplezier verlaagd, kun je je ook afzijdig houden van de politieke details en alleen op de hoogte blijven van dat stukje politiek wat jouw leven beïnvloed.

Je volgt minimaal het nieuws en leest af en toe eens een krantenkop, maar daar houd het wel mee op. Je leeft een beetje in een eigen wereld, en je bepaald zelf wat je toelaat, in plaats van dat de wereld bepaald hoe jij moet leven en wat je moet doen.

Foto: Boottochtje

Wat heb ik geleerd op mijn reizen die heel anders zijn dan in Nederland?

Het leven is veel makkelijker als je van dag tot dag leeft en niet van week naar week of maand naar maand zoals in Nederland. Je bent in het buitenland bij artsen en de tandarts klant en geen patiënt, je krijgt keuzemogelijkheden en uitleg over medicatie en behandelmethodes, en dan mag je je voorkeur uitspreken, vooral bij de tandarts, en ze doen wat jij wilt. En goede gezondheidszorg hoeft absoluut niet duur te zijn zoals in Nederland, ik betaal amper 50 euro voor een wortelkanaalbehandeling plus verdoving en vulling. En mijn staaroperatie kostte een schijntje vergeleken met Nederland en is onder prima omstandigheden en hoge kwaliteit uitgevoerd.

Blanke mensen betekent kansen en geld, kansen om je maatschappelijk aanzien te vergroten en geld om los te peuteren door zielig te doen, geld te vragen of prijzen te verhogen. Daar word ik wel eens verdrietig van, dat ik altijd gezien word als bron van inkomsten, en als ik naar de met dollars smijtende Amerikanen kijk denk ik: waarom doe je dat? Moet je echt laten zien hoe rijk je bent en daarmee een afstand en afhankelijkheid creëren tussen jou en je ober? Het komt enorm opschepperig over en kweekt een klimaat van hebberigheid in plaats van dankbaarheid. Want achter de schermen hebben de lokale mensen een mening over dit soort toeristen en die is niet altijd even fraai.

Er bestaat een heel vertekent beeld van Nederland in het buitenland, als mensen al weten dat het bestaat als soevereine staat en geen provincie van Duitsland is in de kennis van mensen. Veel buitenlanders denken dat in Nederland de straten van goud zijn en de gebraden kippen zo je mond invliegen, dat er geen armoede is in Nederland en dat iedereen met een zak geld welkom wordt geheten bij de grens. Ik probeer dat te nuanceren, maar daar geloven ze niet veel van.

Blauwe gatorade helpt tegen buikloop, en je hebt veel buikloop als je in ontwikkelingslanden uit eten gaat. De Dehli Belly, een sjiek woord voor afschuwelijke diarree, die soms weken blijft hangen. je word er slap en lusteloos van en het komt op als…..nu ja, poepen zullen we maar zeggen? Soms weet je niet eens wat je fout hebt gegeten en kan het ook gewoon een vieze bus zijn die de oorzaak is.

Je hoeft niet altijd bij het eerste pijntje naar de dokter of de EHBO, je kunt veel meer zelf genezen dan je denkt en je lichaam heeft soms gewoon tijd nodig om te genezen en jij dus geduld in plaats van een arts. Hoewel gezondheidszorg goedkoop is in het buitenland vergeleken met Nederland en soms zelfs gratis, betaal ik zelf de kosten en dat maakt soms dat je even twee keer nadenkt voordat je voor alles naar de dokter rent. Als ik het aantal wachtkamer-tweets zie in mijn Tiwtter-tijdlijn denk ik: In Nederland gunnen we ons lijf geen geduld meer om zelf te herstellen. En toch gebeurd dat vaak wel, dat je vanzelf herstelt.

WC papier is best een vieze optie, een fles water maakt dat je altijd schone en frisse billen hebt. Ik gebruik al jaren minimaal toiletpapier. Ik gebruik een fles water om mijn billen te wassen, zo heb ik altijd een frisse bips na een WC bezoek. In een warm klimaat is dat echt een aanrader.

Ik kan veel meer dan ik dacht. Ik had altijd al een hoge zelfredzaamheid, maar die is zo mogelijk nog hoger. Elke tegenslag of uitdaging bied je het hoofd alsof het dagelijkse dingen zijn. Achteraf ben je dan misschien wel uit balans of moe, maar je doet het toch maar even.

In Nederland leef je in een verzorgingsstaat, als je piept is er wel een project, financieel potje of belangengroep of wet voor die het regelt of die je steunt. Alles is voor je geregeld, afgetimmerd en zit in kannen en kruiken. Dat valt allemaal weg als je gaat emigreren, en dan moet je wel uit die door Nederland gecreëerde hangmat overeind komen en zelf je dingen regelen en oplossen.

Foto: uitkijkend over Cebu City (Filippijnen)

Waren of zijn er ook nare kanten aan mijn leven?

Momenteel heb ik erg last van eenzaamheid. Dat is altijd wel een ding geweest in mijn leven, maar het speelt momenteel erg op, en na de breuk met Jorge is het contrast tussen gezelschap en alles weer alleen doen erg groot, dat vereist weer even aanpassen.

Die eenzaamheid knaagt ook, omdat ik al zo lang op deze plek woon waar ik het niet echt naar mijn zin heb. Ik voel me een gevangen wild dier, wat verlangt naar vrijheid en de kooi haat waar ze inzit.  Maar het einde daarvan is in zicht. En dan is er weer genoeg afleiding om die eenzaamheid te negeren.

Momenteel werk ik hard, ik ben mijn YouTube kanaal aan het omzetten naar een Nederlandstalig kanaal met podcasts met informatie over emigratie (link:  https://www.youtube.com/channel/UCULXr89TxPT3s4drKXS9QYQ) en het leven als digitale nomade, daar voeg ik unieke videobeelden aan toe die ik nog niet eerder heb gebruikt over mijn leven van over de hele wereld. En als ik door al dat beschikbare materiaal zoek naar wat ik wil gebruiken denk ik: Man, wat heb ik een geweldig leven! Ik heb niks te klagen. Op naar de komende vijf jaar!

Foto voorpagina: op de eerste motor in de Filippijnen 

 

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top