Reis mee met Martin en Miriam
Martin en Miriam Lammertink zijn sinds 1989 een setje. Ze wonen samen met dwergteckel Joep en beiden zijn zelfstandig ondernemer. Gezelligheid met vrienden, lekker koken en lachen, daar houden ze van, maar vooral ook van samen reizen. Jaren hadden ze een caravan en daarna kwamen de verre vliegreizen. Tot die eerste camperreis in Amerika. Dat was zo’n geweldige ervaring dat ze gingen dromen van een eigen camper. Die kwam er in 2014, de Lambortinki. De naam is een knipoog naar hun achternaam en het luxe automerk Lamborghini. De eerste korte reizen met hun camper gingen prima en het smaakte naar meer. Scooter achterop en sinds dit jaar gaat Joep ook mee. Inmiddels toeren ze alweer drie jaar regelmatig rond met hun rijdende huis en vanaf nu gaan we Martin en Miriam volgen. We pakken hun reisverhalen op vanaf het begin in 2014 in een wekelijkse blog. Hun reizen zullen ons leiden naar mooie plekken binnen Nederland, maar ook naar Italië, Schotland en San Marino.
Ardelve naar Glencoe, Clachaig Inn
27 juni 2015
De afgelopen nacht heeft het verschrikkelijk hard geregend, het kwam met bakken tegelijk op ons campertje neer. Wat een veilig en warm gevoel gaf het om met dit weer binnen te zijn en ook uit te kunnen kijken over het meer naar het befaamde kasteel Eilean Donan, dat statig boven het meer uitsteekt op een soort van verhoogd eilandje.
Het was mijn verjaardag, de vijftigste en Mir heeft de camper gezellig versierd met de door mij zo verguisde slingers en hoedjes en ook nog sjerpen, kan niet erger! Ik moet meedoen met deze gekte, zegt mijn Mirreke. Je wordt maar één keer vijftig en daarom mag het best gevierd worden. Ze heeft zelfs een taartje gekocht en stalt die uit op de ontbijttafel. We doen rustig aan deze ochtend, dus we hebben alle tijd om mijn taartje met koffie te eten. Gezien het takkeweer zijn bijna alle campinggasten al vertrokken. Het veldje met de tenten erop was door en door nat, wat een verschrikking om in je vakantie zo in de regen te moeten vertoeven. Alle kleding nat, de tent nat, alles stinkt en is klammig, je kunt niet buiten zitten en een boulevard met kroegjes, restaurantjes is ver te zoeken. Het enige vertier dat je hier zou kunnen vinden is de koeien melken. Wij namen het er nog even van voordat we vertrokken. Aangezien we een goed internetbereik hadden, konden we alle felicitaties op Facebook even doorlopen. Ook al zeggen de tegenstanders van social media dat het allemaal zo oppervlakkig en nep is op Facebook (terwijl de meesten wel stiekem gluren, maar zelf niets delen) wij vinden het erg leuk om ons leventje er op te delen en zagen de vele felicitaties dan ook als een zeer gewaardeerd gebaar van iedereen. Een mooie ochtend tot zover. Jarig zijn vind ik een verschrikkelijk iets. Verjaardagsfeestjes zijn nog erger. Liever nodig ik mijn vrienden uit voor een lekker gezellig etentje. Dan kun je tenminste echt met elkaar praten en heb je meer aandacht voor elkaar. De grote feesten sla ik liever over; je loopt voor een ieder te zorgen, je spreekt niet echt iemand en hebt een hoop bende in huis. Ben dus blij dat ik in Schotland zit en niet thuis. Sorry mensen! Tot zover deze persoonlijke noot.
Nadat we echt als laatste de camping verlieten, gingen we op pad met de Lambortinki richting Glencoe. We wisten dat de weg die ging komen erg mooi was, aangezien we deze eerder met Neil en Yvonne hadden gereden en later ook nog eens met Peter en Lucienne, mijn schoonzusje en zwager. De regen trok weg en het leek erop dat het zonniger zou worden, zodat we steeds verder zouden kunnen kijken. Het leek erop, zei ik. Door de bergachtige wegen en de zeer zware bewolking die tussen de bergen bleef hangen, zagen we niet zoveel als we zouden willen. Maar desondanks was het weer een mooie tocht. Onderweg merkten we dat we meer en meer in de bewoonde wereld kwamen. Of misschien kwam het doordat de vakantieperiode was begonnen, maar er kwam steeds meer verkeer op de weg. Slingerend reden we door de bergen, waarbij ik me er soms wel wat ongemakkelijk bij voelde dat onze camper bergopwaarts er wat langer over deed dan de rij auto’s achter mij zou willen. De reis verliep voor de rest soepel en na ruim twee uur arriveerden we in Fort William. Daar wilden we weer wat boodschappen inslaan en even tanken. In de Morrison Supermarkt werd Miriam aangesproken door een oudere dame. Ze was zo blij dat ze een jeugdig iemand, Mir is pas 45, hoorde fluiten en blij zag zijn. Mir kreeg een hele preek over dat niemand meer fluit tegenwoordig en dat het leek alsof niemand meer blij was. Nou, wij wel! Wat genieten we van elkaar en van deze vakantie. Heerlijk relaxt en altijd je huis bij je.
Na de boodschappen reden we het laatste stukje naar Glencoe, ook voor ons een bekend en geliefd stukje Schotland met prachtige natuur. Een aantal jaren geleden hebben we met kerst een chalet gehuurd met Neil en Yvonne, bij de Clachaig Inn. Daar wilden we in de buurt op de camping staan en de avond van mijn verjaardag uit eten in de kroeg aldaar. Rijdende op de A82, de hoofdweg door de Hooglanden, zagen we de afslag al aankomen toen we ontdekten dat er bij de Inn ook nog een camping zat, The Red Squirrel. Op loopafstand van de Clachaig Inn nog wel. We reden eerst de camping op om de camper een mooie plek te geven. Op de camping was geen elektra aanwezig en er waren heel veel kleine tentjes aan de rivier met jonge mensen erin. Ook op de veldjes overal tenten. We vielen een beetje uit de toon met onze camper. Bij het inchecken moesten we lachen, want de medewerker van camping legde uit waar alle was-, douche- en afwasfaciliteiten waren en ook de wasmachines etcetera. “Maar jullie zullen wel achterin een eigen wasmachine en droger hebben en ook een eigen badkamer”, zei hij. Het kwam er heel cynisch uit. Dit was geen camping bedoeld voor ons. Maar we vonden een prachtige plek met een superuitzicht op de rivier en de bergen erachter. Nadat we geïnstalleerd waren, brak zowaar de zon door en konden we een borrel nemen, buiten op onze stoelen naast de camper. We hadden een mooie plek waar veel mensen voorbij liepen en met scheve ogen naar onze snackbar op wielen keken. We voelden ons zo niet op onze plek. Iedereen liep waslijnen te maken van takken, sprokkelhout te zoeken om te koken, beddengoed en sokken te drogen aan het kampvuur en ze zaten met dekens om zich heen buiten. Wij drukken op een knop en het is warm binnen, we drukken nog op een knop en de lampen doen het, we staan Michelinster- waardig te koken aan een fornuis en stappen een warm, droog bedje in, nadat we heerlijk warm hebben gedoucht in onze eigen badkamer. Lekker toch? Bedoel ik absoluut niet snobistisch, maar ik wil alleen maar aangeven dat het DNA van de kampeerder op deze camping anders is dan het onze. Wij zijn meer Geer & Goor. T’ is toch om te giéren!
Aan het einde van de middag liepen we richting de Clachaig Inn om buiten nog een biertje te drinken en vervolgens lekker te gaan eten. Reserveren van tafels deden ze niet aan, je krijgt op basis van binnenkomst een beschikbare tafel. Nu kun je bij de Inn kiezen voor het restaurantgedeelte dat wat chiquer is of voor de andere kant, de grot. Wij kozen voor de grot. Daar komen de backpackers, de rafters en de bikers en de ruimte ziet er ook uit als een donkere grot. Je kunt er niets kapot maken; alles is er van hout. De ruimte is gezellig, rumoerig en het leuk is dat als je je eten aan de bar bestelt, ze jouw maaltje luid omroepen. Kun je het je voorstellen? Zit je lekker in de olijfgroene ogen van je lief te kijken en vertellen hoeveel je van haar houdt, hoor je: NUMBER 1020!!! I SAY NUMMER 1020!!!!!! Heel apart… De ambiance was deze keer beter dan het eten, jammer genoeg. Maar we hebben weer een leuke avond gehad als we weer terug naar de camper lopen. Daar nog even een afzakkertje genomen en toen het weer wederom omsloeg naar harde regen en wind, zijn we lekker in ons warme mandje gekropen. Morgen gaan we naar Glen Etive, een doodlopende weg richting de bergen, waar ook Skyfall van James Bond is opgenomen. Deze weg is adembenemend en dit is dan ook de laatste droom om in deze vakantie uit te laten komen. Daar helemaal los in het wild een nachtje bivakkeren. Alleen wij met de natuur om ons heen. We hebben er zin in!
