Reis mee met Martin en Miriam
Martin en Miriam Lammertink zijn sinds 1989 een setje. Ze wonen samen met dwergteckel Joep en beiden zijn zelfstandig ondernemer. Gezelligheid met vrienden, lekker koken en lachen, daar houden ze van, maar vooral ook van samen reizen. Jaren hadden ze een caravan en daarna kwamen de verre vliegreizen. Tot die eerste camperreis in Amerika. Dat was zo’n geweldige ervaring dat ze gingen dromen van een eigen camper. Die kwam er in 2014, de Lambortinki. De naam is een knipoog naar hun achternaam en het luxe automerk Lamborghini. De eerste korte reizen met hun camper gingen prima en het smaakte naar meer. Scooter achterop en sinds dit jaar gaat Joep ook mee. Inmiddels toeren ze alweer drie jaar regelmatig rond met hun rijdende huis en vanaf nu gaan we Martin en Miriam volgen. We pakken hun reisverhalen op vanaf het begin in 2014 in een wekelijkse blog. Hun reizen zullen ons leiden naar mooie plekken binnen Nederland, maar ook naar Italië, Schotland en San Marino.
Cove naar Ardelve, vlakbij Ailean Donan
26 juni 2015
Vanmorgen werden we heerlijk relaxt wakker na onze eerste keer ‘los’ staan in de middle of nowhere. Dat ging super goed. Accu’s voldoende capaciteit, koelkast op gas prima, watertank gevuld en de toiletten inmiddels weer vol. Die kunnen we hier niet kwijt, dus moeten we op zoek naar een stortpunt om ze te legen. Maar ja, waar kom je die tegen als je niet op een camping wilt staan? We besloten te proberen om vanavond ergens in Shieldaig te gaan staan. Dat is ook een camperplek zonder faciliteiten, maar daar kun je wel afstorten in het openbare toiletgebouw. Het moest een prachtige plek op een berg zijn, met uitzicht op een baai en haventje met schepen. De plek kreeg een hoge waardering van de bezoekers, dus we verwachtten er veel van. Maar eerst gingen we beginnen aan de rit door de Wester Ross Coastal Route. Een erg mooie en spectaculaire weg, dus kom maar op!
Het was inderdaad een prachtige weg, met enorme vergezichten en mooie dalen en rivieren. Eerst moesten we nog op advies van Neil Johnson, onze Engelse/Schotse vriend, langs Red Point. Dat is het uiterste puntje van een schiereiland aan het einde van een doodlopende weg. Dit strand is rood van kleur en in de verte zou je allemaal bergkammen en dorpjes zien, een waanzinnig uitzicht. Wij kwamen bij de afslag naar deze weg en het bleek nog 16 kilometer te zijn voordat we er waren. De weg zag er zo slecht en hobbelig uit, dat het een enorme lijdensweg zou gaan worden voor ons en onze camper. Maar we wilden het graag zien, dus blik op oneindig en gaan met die banaan. Na een half uur kwamen we aan bij Red Point en dit bleek de grootste deceptie aller tijden te zijn. We zagen helemaal niets door de mist en regen. Uitzicht tot aan mijn navel en verder niet. Het weer werd er ook niet beter op, dus even wachten was ook geen optie. Wel zagen we een enorm strand met een wat rode zandsoort, dat dan weer wel. Bedankt, Neil…
Het is niet uit te leggen
Al met al hadden we ruim een uur verloren qua tijd, maar toen we uiteindelijk weer op de oorspronkelijke afslag kwamen, kon onze mooie rit beginnen. Tjonge. Ik zal me niet meer uitdrukken in superlatieven, want die hebben jullie al veel gehoord over het landschap in Schotland, maar wat is dit een mooi ruig gebied! We reden langs Loch Maree door naar Kinlochewe om vervolgens af te buigen naar Torridon, door de Glen Torridon (Glen = dal). Dit berggebied staat bekend als oudste berggebied van de hele wereld. De bergkammen bestaan al 6000 miljoen jaren. Je kon ook wel zien aan de bergen dat ze ouder waren dan de omliggende. Ook de bomen op de berg zagen er ouder en dramatischer uit dan de jonkies lager in het dal. Het is niet uit te leggen, maar het is werkelijk een prachtig groen dal, met altijd weer die vergezichten. Bergen die over de schouders van de voorliggende bergen meekijken en dus zie je diepte van het landschap. Het was druk met verkeer, maar nu echt. Er was een sportevenement gaande met lopers en fietsers. Veel schakelen en remmen met de camper dus. Het leek wel werken!
Nadat we kilometers lang heel stil waren door alle indrukken, zagen we ineens dat we al bijna bij onze nachtplek aangekomen waren, namelijk Shieldaig. De mooie camperplek stond aangegeven en terwijl we het terrein opreden zagen we dat we met onze zware dubbelassige camper niet verder het terrein op konden komen zonder weg te zakken in de modder en dan dus niet meer weg konden komen. We durfden het niet aan, want om ons heen zagen we een aantal camperplekken helemaal omgeploegd door wielspin. We namen het risico niet, ondanks het feit dat dit een supergave plek was om te staan. We hebben er wel even het water aangevuld en zijn daarna weer op pad gegaan naar een volgende bestemming waar we zouden kunnen gaan staan voor de nacht. We reden via Shieldaig door naar Kishorn, een klein vissersdorpje, waar we stopten bij een SeaFood Bar om te lunchen. De bar zag er gezellig en vol uit en met een beetje mikken, kon ik onze camper nog net kwijt op de parkeerplaats.
Al wat we zagen, maar geen campings
Binnen werden we hartelijk ontvangen en bestelden we een witte wijn en om te beginnen een bord met Kullen Skink, een kabeljauwsoep met een beetje een kerriesmaak. Lekker! Daarna een broodje met eigen gerookte schotse zalm. Dit was de lekkerste die we ooit gehad hadden, zo zacht en mals. Daarna samen nog een bordje met Jabobsschelpen in knoflook gebakken en we eindigden met een Chocolate Toffee Pudding met ijs, ook gedeeld (ik haat delen….). De mensen in de bediening waren heel vriendelijk en direct nadat we Neil en Yvonne hadden getipt over deze bar, kregen we al het berichtje terug dat ze hier ook geweest waren, die Bourgondische visgenieters. Schept weer een band. De laatste etappe ging langs Loch Carran, waar volgens het reisboekje van Miriam een aantal campings lagen. Al wat we zagen, maar geen campings. Toen zijn we maar weer doorgereden naar Stromeferry en door naar Ardelve, waar volgens onze navigatie een camping moest zijn, met uitzicht op Ailean Donan, het meest beroemde en gefotografeerde kasteel van Schotland. Hier waren we al een paar keer geweest, maar Miriam wilde weer naar het kasteel toe. Ik niet, dus Mir ging alleen en ik werkte aan mijn achterstallige blogs van de afgelopen dagen.
We staan nu de laatste avond aan de kust en buigen morgen af richting Fort William en Glencoe. Daar willen we echt een paar dagen staan om in ieder geval morgen mijn 50ste verjaardag te vieren, maar mogelijk ook nog een paar extra dagen bij de Claigach Inn. Daar hebben we ook eerder een stacaravan gehuurd en die regio beviel ons goed. Vanavond eerst maar even plannen maken voor de komende dagen.
