Het kan vriezen en dooien in de schaatserij. Maar één ding is zeker, wanneer ik me hijs in mijn salopette, mijn schaatsen onderbindt en de vrieskou door mijn huid trekt, ja dan voel ik me opperbest.
Misschien was ik in een vorig leven een Viking. Misschien komt het door die heerlijke jeugdherinneringen vol ijspret. Mijn korte termijn geheugen voert me terug naar Blokzijl 2013; toen stond ik voor het laatst op natuurijs. De Blokzijlermerentocht. Ik had vette mazzel. Doordat ik zo vroeg aan de start was, had ik niet door dat ladingen mensen achter mij van het ijs gehaald werden in verband met intredende dooi. ’s Avonds in de uitzending van SBS6 zie je me stralend in de camera kijken met een glimmende medaille om mijn nek. Daarna kwam de klad er in.
In 2016 reed ik samen met mijn nieuwe liefde plankgas over de Duitse Autobahn in 1,5 dag 1300 kilometer naar de Weissensee. Het Mekka voor de schaatsers. Het was maar goed dat ik zo verliefd was, want aangekomen in Oostenrijk bij ons hotel sprak de gastfrau de ontmoedigende woorden: Leider kein Schlittschuhlaufen. We keken vanuit onze kamer uit op het meer en dat was allemaal prut. Schaatsen was ganz onmogelijk, dus slikte ik mijn teleurstelling weg en brachten we drie dagen door met poolbiljarten, fotograferen, de liefde bedrijven, sneeuwballen gooien en nog een hele hoop andere romantiek.
Ik erger me aan al dat gevreet, geschop, getafel en geconsumeer
In 2017 had ik last van haperende knieën, zere heupen en nog meer zeurende overgangsklachten.
De trap aflopen was al een crime, dus dat jaar bleven de schaatsen op zolder liggen. Ik verdreef opkomende sombere gedachtes met kerstlampjes, yoga op Terschelling en een legpuzzel.
Inmiddels is het bijna 2018 en komt de donkere kerst als een schrikbeeld op me af. Ik moet eerlijk toegeven: kerst is niet mijn favoriete feest, nooit geweest ook. Ik erger me aan al dat gevreet, geshop, getafel en geconsumeer. Het liefst zou ik twee weken op retraite gaan; ergens in een hutje op de hei met een zweethut en een dikke stapel boeken. Maar familieverplichtingen houden me meestal in de greep. We zetten rond Sinterklaas een boompje in de kamer, maar echt warm loop ik er niet voor. Mijn allergie is gelukkig niet overdraagbaar. Mijn dochter van achttien leeft helemaal op wanneer de doos met kerstversiering van zolder komt en wordt helemaal nostalgisch wanneer de ballen door haar handen gaan.’Oh mam, kijk dit danseresje kreeg ik van oma en oh wat schattig deze komt uit Disneyland Parijs en waar zijn die schattige vogeltjes?’
Het werkt aanstekelijk, maar toch heb ik behoefte aan een helder vooruitzicht, een lichtpunt in de duisternis, een antidepressivum. Dus ga ik op zoek naar een remedie. En ja hoor; wanneer je denkt: help nu zink ik weg in het diepste wak komt daar het antwoord uit een totaal onverwachte richting. Al surfende op het internet beland ik in Zweden. Het Runnmeer om precies te zijn. Mijn somberheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het gelukshormoon endorfine wordt spontaan aangemaakt. Ik voel het door mijn aderen stromen…. Met één klik op de knop heb ik een tripje naar Zweden geboekt. http://www.natuurijszweden.nl/. Dit keer 1300 km naar het noorden en verzekerd van ijs. Laat het kraken. Laat het vriezen. Ik kan mijn geluk niet op.
Mooi geschreven Alice, heerlijk om weer op natuur ijs te schaatsen
Heel leuk stukje Alice. Zelfs mij weet je warm te krijgen voor zoiets als schaatsen in de winterkou. Helaas mijn schaatspogingen zijn het beste te omschrijven als ijskrabben. En dus blijf ik er van dromen – wat ook al heel aangenaam is. In dromen kun je immers alles.
Tot ziens