Tietia’s ‘Alledagjes’: Waar zijn we met zijn allen nou eigenlijk mee bezig?

Soms overvalt het me plotseling. Dat gevoel van: waar zijn we met zijn allen nou eigenlijk mee bezig? Deze keer kwam het omdat ik een kool aan het snijden was. Ik verwijderde de buitenste bladeren want die waren vast het ergst bespoten. Aangezien mijn Jan, die de wekelijkse boodschappen doet, niet altijd biologisch meeneemt, ben ik zo achterdochtig als de pest! Fruit en groenten, niets verdwijnt ongewassen in mijn mond want wát hebben ze er allemaal voor giftigs overheen geneveld? De tijd dat boeren natuurmensen waren is volgens mij allang voorbij. De juiste boeren daargelaten. Ik waste de gesneden kool nogmaals voordat ik het in de pan deed want je wist het maar nooit. Verschrikkelijk toch dat ik zo denk?

Grote zij-armen sproeien Joost-mag-weten-wat

Verdrietig en boos word ik er van; dat ik zo achterdochtig ben. En dat wij mensen zo weinig meer om elkaar denken; grootproducenten denken alleen maar aan hun centen. Dus als je een goede opbrengst van je gewas wilt, spuit je er zoveel mogelijk gif overheen. Wat maakt het uit als mensen daar ziek van worden? Als jij je centen maar krijgt toch? Naast mijn huis staat mais maar vorig jaar was daar een aardappelveld. Je wilt niet weten hoe vaak daar toen een enorme machine met grote zij-armen overheen ging voor het sproeien van Joost-mag-weten-wat. Ik ben overdag thuis en loop vaak met mijn hondje langs dat veld dus ik zie dat en vaak ruik ik het ook. Dan sluit ik snel ramen en deuren maar dat is niet altijd genoeg. Soms dringt het overal doorheen en liggen wij ’s avonds in ons bed te snotteren en te tranen. Terwijl ik de aardappels schil vraag ik me af: trekt die rommel ook in de aardappel? En zo ja, wat zitten wij dan vanavond in vredesnaam te eten?

Dat ons milieu naar de kloten gaat

Wat is er gebeurd met zorg voor elkaar en het milieu? Met de klant is koning? Met dienstbaar zijn aan elkaar? Dagelijks lees je doemberichten in de krant en op social media dat ons milieu naar de kloten gaat. Dat we omkomen in het plastic. Dat microdeeltjes ook in ons terecht komen. Waar we vervolgens ziek van worden. Filmpjes met onschuldige dieren verstrikt in ons plastic, vre-se-lijk! Plastic leveranciers voelen de bui waarschijnlijk al hangen en produceren nog meer dan anders. Nu het nog kan. Want geloof me, dit gaat niet zo blijven. Gister probeerde ik twee snijmessen uit een blisterverpakking te krijgen. Gekocht bij een groot woonwarenhuis waar we allemaal wel eens komen. En dat pretendeert eerlijke en duurzame producten te maken. Het lukte me voor geen meter om die messen te bevrijden ook al was ik gewapend met scharen en andere messen. Dus ik werd wel zó ongelooflijk pissig! Het ‘geen- dooie-dingen-baas’ van mijn moeder indachtig, gaf ik met het uiten van een flinke krachtterm nog een laatste ruk en floep! De blister scheurde open waarbij één van de scherpe messen in mijn middelvinger belandde en een diepe bloederige wond veroorzaakte. Rázend was ik! Toch niet normaal dat je gewond raakt omdat je iets probeert uit te pakken? Ze hadden ook gewoon een paar kartonnetjes om die messen kunnen doen? Twee desnoods. Die hadden het werk ook gedaan. En als je duurzame producten pretendeert te maken, verpak ze dan ook duurzaam!

Om mijn verontwaardiging een stem te geven zette ik het hele gebeuren op Facebook, met bloederige foto en al in de hoop wat bewustwording te kweken. Vooral bij het grote woonwarenhuis zelf. Mijn moeder, 84 en ook fanatiek Facebooker ( ja echt ), las dit en reageerde op mijn post. Door het lezen ervan werd zij ook woedend. ‘Als je oud en trillerig bent, reageerde ze, ben je helemaal de klos. Ik mag blij zijn dat al mijn vingers er nog aan zitten. Hoe lang nog?’

We pikken het niet meer!

Ben ik een zwartgallige doemdenker? Nee hoor, echt niet maar soms wel oprecht boos, verontwaardigd en verbaasd. Eerlijk gezegd denk ik dat het wel goed komt met ons. Als je veel op social media zit zoals ik, zie je dat er een verandering aan de gang is. Mensen zijn de consumptiemaatschappij met de ziekmakende grootschaligheid beu. Volgens mij hebben al die grote instituten, multinationals, banken en verzekeraars hun langste tijd gehad. We pikken het niet meer! Ze horen bij een tijd die nagenoeg voorbij is. De tijd waarin producerende grootmachten en op geldbeluste instituten het voor het zeggen hadden en zich totaal niet bekommerden om de gewone mensen. Het hen totaal niet interesseerde of wij ziek werden of ons geld aan hen verloren. Maar de gewone mensen, wij dus, willen het beste voor elkaar en voor het milieu. Steeds vaker. En dus zullen wij deze strijd uiteindelijk winnen. Er zijn regelmatig genieën of goedbedoelende, creatieve burgers en bedrijven, vaak kleinere, die met geweldige, duurzame oplossingen komen. Daar ben ik er niet één van. Maar ik deel al deze geweldige, hoopvolle berichten op social media om bewustwording te kweken. Dat is een steentje dat ik bij kan dragen. En ik heb ontdekt dat het er allemaal al is; biologische, afbreekbare vervangingen voor plastic, natuurlijke middelen om onkruid en beestjes te bestrijden, allerhande mogelijkheden om op een natuurlijke manier energie op te wekken. Daar word ik heel blij van! Het geeft me hoop. En ik geloof er heilig in dat het er gaat komen: de grote verandering.

En ik? Ik beloof dat ik geen blisters meer koop!

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top